Natasja Lefevre

Natasja Lefevre (°1968, Nieuwpoort) woont en werkt in Bredene.

De sculpturale keramiek van Natasja Lefevre kent de voorbije 20 jaar een cyclisch verloop. De polsslag van haar verbeelding wordt aangestuurd door impulsen van groei en vergankelijkheid, door antipoden van leven en dood. Deze continue kringloop openbaart zich niet alleen in de motieven maar ook in de evolutie van de textuurbehandeling. Voor Natasja Lefevre is transformatie haar artistieke lemma. Wedergeboorte en herschepping vormen de thematische inbedding van haar oeuvre.

Na prangende beelden in een staat van ontbinding concentreert Natasja Lefevre zich op de complementaire interactie tussen degenererend, organisch materiaal en een blijvende, latente geest. Deze dialoog ontstaat vanuit het besef dat de ziel slechts tijdelijk in een stoffelijk omhulsel ingekapseld wordt. Zoals een weekdier beschermd wordt door een holle schelp, zo vinden de figuren van Natasja Lefevre geborgenheid in een aarden schild. Het gladde oppervlak van deze cocon biedt weerbaarheid tot de ziel uit het lichaam verdampt. Het pantser blijft achter en verdwijnt in een anonieme massa.

In de werkwijze van Natasja Lefevre ligt impliciet het hartritme van natuur en leven verscholen. Zij creëert sculpturen met een ijzeren armatuur die door oxidatie prachtige, roestkleurige sporen in de kleitextuur nalaten. De gesloten vorm van haar sculpturen neemt soms de pose van een naar binnen toe gekeerde, op het innerlijke gerichte persoon aan. Op die manier appelleren zij tegelijk aan het begin en het einde van het leven. De foetale houding in de baarmoeder en de houding van de overledene in een hurkgraf maken de cirkel rond.

Recentelijk krijgt het sluimerend aftakelingsproces terug de bovenhand. Haar torso’s met afgebroken ledematen en knokige uitsteeksels alluderen geenszins op antieke gehavende sculpturen. Voor Natasja Lefevre ligt de ware uitdaging in de originele weergave van een onstabiele textuur. Daarom geeft zij haar beelden een poreuze huid, die het mutatieproces en de vervelling weerspiegelt. In de email gladde, gekleurde glazuren van de poriën ontkiemt reeds het nieuwe leven.

Text | Lieven Defour
Images | Ellen Adam